Sakramenty
Kan. 840 – Sakramenty Nowego Testamentu, ustanowione przez Chrystusa Pana i powierzone Kościołowi, jako czynności Chrystusa i Kościoła są znakami oraz środkami, poprzez które wyraża się i wzmacnia wiara, oddawany jest Bogu kult i dokonuje się uświęcenie człowieka. Z tej to racji w najwyższym stopniu przyczyniają się do utworzenia, umocnienia i zamanifestowania kościelnej wspólnoty; dlatego w ich sprawowaniu święci szafarze oraz pozostali wierni powinni okazywać najwyższą cześć i należną staranność.
Kan. 841 – Ponieważ sakramenty są te same dla całego Kościoła i należą do Bożego depozytu, jedynie najwyższa władza kościelna może zatwierdzać lub określać to, co jest wymagane do ich ważności. Ta sama albo inna właściwa władza, zgodnie z kan. 838 § 3 i 4, określa to, co dotyczy godziwego ich sprawowania, udzielania i przyjmowania, jak również obrzędu, jaki należy zachować przy ich sprawowaniu.
Kan. 842 – § 1. Kto nie przyjął chrztu, nie może być ważnie dopuszczony do pozostałych sakramentów. § 2. Sakramenty chrztu, bierzmowania i Najświętszej Eucharystii tak są ze sobą związane, że wymaga się ich do pełnego wtajemniczenia chrześcijańskiego.
Kan. 843 – § 1. Święci szafarze nie mogą odmówić sakramentów tym, którzy we właściwy sposób o nie proszą, są należycie usposobieni i prawo nie zakazuje im ich przyjmowania. 134 § 2. Duszpasterze oraz inni wierni, każdy zgodnie ze swoim kościelnym zadaniem, mają obowiązek troszczyć się, aby ci, którzy proszą o sakramenty, byli do ich przyjęcia przygotowani przez odpowiednią ewangelizację i nauczanie katechetyczne, z uwzględnieniem przepisów wydanych przez właściwą władzę.
Kan. 844 – § 1. Szafarze katoliccy udzielają godziwie sakramentów tylko wiernym katolikom, którzy podobnie godziwie przyjmują je tylko od szafarzy katolickich, z zastrzeżeniem przepisów § 2, 3 i 4 niniejszego kanonu, jak również kan. 861 § 2.
§ 2. Ilekroć wymaga tego konieczność albo zaleca prawdziwy pożytek duchowy i jeżeli nie zachodzi niebezpieczeństwo błędu lub indyferentyzmu, wolno wiernym, którzy wskutek niemożliwości fizycznej albo moralnej nie mogą się udać do szafarza katolickiego, przyjąć sakramenty pokuty, Eucharystii i namaszczenia chorych od szafarzy niekatolickich tego Kościoła, w którym wymienione sakramenty są ważne.
§ 3. Szafarze katoliccy godziwie udzielają sakramentów pokuty, Eucharystii i namaszczenia chorych członkom Kościołów wschodnich niemających pełnej wspólnoty z Kościołem katolickim, gdy oni sami z własnej woli o nie proszą i są należycie usposobieni; odnosi się to także do członków innych Kościołów, które w kwestii sakramentów – według oceny Stolicy Apostolskiej – są w takiej samej sytuacji, co wspomniane Kościoły wschodnie.
§ 4. Jeżeli zachodzi niebezpieczeństwo śmierci albo, zdaniem biskupa diecezjalnego albo konferencji biskupów, zachodzi inna nagła, poważna potrzeba, szafarze katoliccy godziwie udzielają wspomnianych sakramentów także pozostałym chrześcijanom, niemającym pełnej wspólnoty z Kościołem katolickim, którzy nie mogą się udać do szafarza swojej wspólnoty i sami z własnej woli o nie proszą, jeżeli w stosunku do tych sakramentów wyrażają wiarę katolicką i są należycie usposobieni.
§ 5. W odniesieniu do przypadków, o których mowa w § 2, 3 i 4, biskup diecezjalny albo konferencja biskupów nie powinni wydawać ogólnych przepisów, dopóki nie przeprowadzą konsultacji z właściwą władzą, przynajmniej lokalną, zainteresowanego Kościoła lub wspólnoty niekatolickiej.
Kan. 845 – § 1. Sakramenty chrztu, bierzmowania i święceń, jako że wyciskają charakter, nie mogą być powtarzane.
§ 2. Jeżeli po przeprowadzeniu starannego dochodzenia nadal pozostaje uzasadniona wątpliwość, czy wymienione w § 1 sakramenty zostały rzeczywiście albo ważnie udzielone, należy ich udzielić warunkowo.
Kan. 846 – § 1. Przy sprawowaniu sakramentów należy stosować się ściśle do ksiąg liturgicznych zatwierdzonych przez właściwą władzę; dlatego nikomu nie wolno z własnej inicjatywy czegokolwiek do nich dodawać, pomijać w nich albo zmieniać. § 2. Szafarz powinien sprawować sakramenty według własnego obrządku.
Kan. 847 – § 1. Przy udzielaniu sakramentów, w których stosuje się oleje święte, szafarz powinien używać oliwy z oliwek albo oleju wytłoczonego z innych roślin; oleje te mają być konsekrowane lub pobłogosławione przez biskupa – z zastrzeżeniem przepisu kan. 999, 2º – i to niedawno; starych olejów nie wolno używać, chyba że zachodzi taka konieczność.
§ 2. Proboszcz powinien uzyskiwać oleje święte od własnego biskupa i starannie je przechowywać w odpowiednim miejscu.
Kan. 848 – Oprócz ofiar określonych przez właściwą władzę, szafarz nie może domagać się niczego za udzielanie sakramentów, troszcząc się zawsze, by potrzebujący nie byli pozbawieni pomocy sakramentów z powodu ubóstwa.
Sakramenty wtajemniczenia chrześcijańskiego
Sakramenty wtajemniczenia chrześcijańskiego:
chrzest, bierzmowanie i Eucharystia
są fundamentami całego życia chrześcijańskiego.
„Uczestnictwo w Boskiej naturze, które ludzie otrzymują w darze przez łaskę Chrystusa, objawia pewną analogię do powstania, rozwoju i wzrostu życia naturalnego. Wierni odrodzeni przez chrzest, zostają umocnieni przez sakrament bierzmowania, a w Eucharystii otrzymują pokarm życia wiecznego. W ten sposób przez sakramenty wtajemniczenia chrześcijańskiego w coraz większym stopniu osiągają skarby życia Bożego i postępują w doskonałej miłości”.
KKK 1212
