Kościół filialny pw. Matki Bożej Łaskawej w Krzywem
Kościół wzniesiony został w 1759 r. jako cerkiew greckokatolicka pw. Zaśnięcia Matki Bożej. Był dwukrotnie przebudowywany w 1872 i 1971 r. oraz remontowany w latach osiemdziesiątych. W swej budowie zachował pierwotną formę, natomiast wnętrze uległo znacznej modernizacji, nie oddającej charakteru obiektu.
Obecnie jest to świątynia drewniana, dwudzielna, na cokole z kamienia polnego. Na zewnątrz budynek jest szalowany deskami z listwowaniem i gzymsem arkadowym, a u dołu znajduje się fartuch z desek. Pokryty jest dwuspadowym dachem, nad którym góruje ośmioboczna wieża na sygnaturkę. Nawa połączona z babińcem, który nie jest wyraźnie wyodrębniony. Prezbiterium jest kwadratowe, węższe od nawy. Z południowej strony przylega do niego zakrystia.
Wnętrze zostało przekształcone podczas remontu. Ikonostas został zdekompletowany, a dwa boczne ołtarze późnobarokowe przeniesiono do kościoła parafialnego w Końskiem. Na ścianach pozostały ślady iluzjonistycznej polichromii z 1872 r. z motywami architektonicznymi, które pokryto płytami.
Na uwagę zasługują stacje drogi krzyżowej wykonane przez mieszkańca wioski, znanego artystę rzeźbiarza Henryka Ciporę. Również spod jego dłuta wyszły snycerskie ozdoby, znajdujące się na ścianach i suficie w prezbiterium.

Kościół filialny pw. MB Królowej Polski w Krzemiennej
Drewniana świątynia wybudowana w 1867 r. w miejsce wcześniejszej XVII-wiecznej, jako filialną cerkiew greckokatolicką (parafia Jabłonica Ruska pw. Wprowadzenia Matki Bożej do Świątyni.
W latach 1880-86 mieszkańcy wsi przeszli na obrządek łaciński, a cerkiew zamknięto. W 1936r. wszyscy mieszkańcy byli już wyznania rzymskokatolickiego. W późniejszych czasach świątynię zamieniono na kościół rzymskokatolicki, m.in. w miejsce kopuły wybudowano wieżyczkę. Kaplica drewniana, konstrukcji zrębowej, dwudzielna. Prezbiterium prostokątne z zakrystią od południowego-wschodu. Nawa prostokątna, szersza z wydzielonym wewnątrz babińcem. Dach jednokalenicowy. Wewnątrz zachowały się: polichromia figuralna z drugiej połowy XIX w. oraz ołtarz główny barokowy z początku XVIII w, dwa ołtarze boczne, rokokowe z 2 poł. XVIII w.
W jednym z nich Pokłon Trzech Króli z II poł. XVII w. Epitafia inskrypcyjne, marmurowe Ignacego Dydeńskiego (zm. w 1869r.) i Jana Bobczyńskiego (zm. W 1872r.).
W latach powojennych cerkiew użytkowana m.in. jako sala lekcyjna. Po 1970r. kościół rzymskokatolicki.

Kościół filialny pw. Zwiastowania NMP w Obarzymie
Obecnie istniejący kościół wybudowano w 1828 r. jako greckokatolicką cerkiew filialną pw. Wniebowstąpienia Pańskiego. Powstała z inicjatywy Tekli z Bogdańskich Pohoreckiej, a dzięki staraniom księdza Iwana Dobrzańskiego.
Usytuowana w centrum wsi świątynia jest orientowana, drewniana o konstrukcji zrębowej, na planie ośmioboku. Posiada kalenicowy, wielopołaciowy dach z sygnaturką pokryty blachą, ściany pobite gontem oraz betonowy cokół.
W 1970 r. została wyremontowana i od tego czasu użytkowana jest jako kościół rzymskokatolicki pw. Zwiastowania NMP. Wnętrze oszalowano, a pod szalunkiem znajdują się ślady iluzjonistycznej polichromii z I poł. XIX w. – w prezbiterium – o motywach architektonicznych ze scenami Ukrzyżowania i Zmartwychwstania, – w nawie – z postaciami ewangelistów Oka Opatrzności.
W kościele zachowały się również drewniane epitafia inskrypcyjne: Tekli z Bogdańskich Pohoreckiej oraz Ludwika Wysockiego.

Kościół pw. Matki Bożej Ostrobramskiej w Temeszowie
W środku wioski, w malowniczych resztkach parku podworskiego, nad brzegiem stawu stoi drewniany kościółek pw. Matki Bożej Ostrobramskiej. Wzniesiony został w 1893 r., na miejscu poprzedniego z 1830 r.
Jest to budowla drewniana, z nawą na rzucie kwadratu i prezbiterium na planie zamkniętego trójbocznie prostokąta. Zarówno nawa jak i prezbiterium pokryte są wspólnym dachem z miedzianej blachy, zwieńczonym drewnianą wieżyczką na sygnaturkę. Elewacja jest prosta bez elementów dekoracyjnych. Ściany z zewnątrz oszalowane są deskami, a wewnątrz otynkowane z drewnianą lamperią dookoła.
Wnętrze kościoła nie zawiera szczegółów architektonicznych. Na uwagę zasługuje XIX-wieczny krzyż procesyjny. Ołtarz jest prosty z nastawą w stylu neogotyckim. Neogotyckie są również rzeźbione drzwi z datą 1893 i literami HW na klamce.
Niewielki kościół, a właściwie kaplica wchodziła kiedyś w skład kompleksu zabudowań dworskich. Służyła właścicielowi dworu i jego rodzinie. Od 1968 r. zaczęła służyć wszystkim mieszkańcom wioski, stając się kościołem dojazdowym parafii rzymskokatolickiej w Dydni.
W pobliżu kościoła stał obronny, modrzewiowy dwór wzniesiony na środku dużego stawu, tuż nad brzegiem Sanu. Wybudował go w 1702 r. Stanisław Fredro, który był w linii prostej prapradziadem Aleksandra Fredry, najwybitniejszego polskiego komediopisarza. Dwór był budowlą jednopiętrową o stromym, czterospadowym dachu, z rozszerzoną dolną kondygnacją, stanowiącą rodzaj obejścia, również przykrytą gontowym zadaszeniem. Od strony północno-zachodniej prowadził do niego ruchomy most przerzucony przez staw. Kolejni właściciele Temeszowa wznieśli nowy, murowany pałac, a stary dwór zamienili na spichlerz zbożowy. Przed 1929 r. kupił go mieszkaniec Dynowa, rozebrał, a z pozyskanego surowca wybudował dom, który istnieje do dnia dzisiejszego.

Murowany kościół pw. Miłosierdzia Bożego. Budowę kościoła rozpoczęto na wiosnę 2009 r. Pierwszą Mszę Św. w nowym kościele odprawiono 24 grudnia 2011 roku.